Een even ontluisterende conclusie is dat ik officieel de meest slechte “blogger” ben met wel één heel bericht in 365 dagen! Laat ik het dan maar vast tot mijn goede voornemen van 2017 bombarderen om daar verandering in te brengen…. Of niet natuurlijk, want dat schrijven blijft voor mij een leuke bijkomstigheid. Waar het voor mij vooral om draait is het fotograferen van al die heerlijke kinderen, baby’s en mensen. Het is een mooi gevuld jaar geweest, en daar wil ik jullie hierbij een kleine ‘peak’ van meegeven. Geniet van de zomer, de lange avonden, de warmte, de voeten in het zand, het niet op-en-neer rijden naar hockey-voetbal-ballet-vriendje-vriendinnetje, het laat wakker worden en alle mooie te ontdekken plekken. Maar geniet vooral van en met elkaar! Enne, oh ja; dit jaar gaan wij naar Californië. Iemand nog tips?

Want wat gaat er komen? Wij gaan naar Apulië, ook wel Puglia: de hiel van Italië tussen de Abruzzen en Calabrië. Ik heb het gevoel dat het daar nog erg Italiaans is met niet al te veel toerisme. Dor en ruig, maar met prachtige stranden, grotten en steden.

Naast zon, zee, zwembad en burrata vinden we daar ook onze drie verschillende huisjes en nog een hotelletje ‘in between’. We kunnen bijna niet wachten! Na twee onderwegovernachtingen (Villa Lago Lugano en Hotel Leone) en natuurlijk een heerlijk voorspoedige reis, gaan we allereerst naar Villa Carenza vlakbij Monopoli.

Ons eigen, ruime appartement belooft een “haven van ontspanning” te zijn op een ideaal, centraal gelegen plek in Puglia van waaruit we bijvoorbeeld de witte stad Ostuni kunnen bezoeken of de Trulli van Alberobello. Een Trullo (of mv. Trulli) is een typisch huis voor deze streek en ze bestaan sinds het einde van de middeleeuwen. Ook wij gaan slapen in deze Trulli, want ons volgende adres is gevonden bij Airbnb in Ceglie Messapica. Het is voor ons de eerst keer dat wij meedoen met de Airbnb hype en dusver bevalt het goed. Neemt niet weg dat we enorm nieuwsgierig zijn naar hoe zo’n Trullo ons nou bevalt. Het is niet enorm luxe, maar wel schattig. Denken we. Dat geldt ook voor Francesco, de ‘host’, trouwens die ons naar Google Translate stuurt om zijn mails te vertalen, want hij kan niet in Engels of Frans schrijven. No problemo natuurlijk.

Na een week vertrekken we naar ons volgende adres, met een éénnachtelijke tussenstop in Hotel Lama di Luna, en gaan we van Cisternino en diens omgeving en cultuur genieten. Claudia, de Airbnb host van deze Trullo, gaat ons verwelkomen in de Trullo van haar ouders. Er is net een zwembad bij gemaakt… dus ook hier kunnen wij en de kinderen veelvuldig afkoelen. Begrijpen jullie nu dat ik bijna niet kan wachten?

Want als je bij de mensen thuis komt, dan zijn er altijd situaties waarvoor je een creatieve of technische oplossing moet zien te vinden om toch een goede foto te kunnen maken. Zo zijn er grote kamers – of kleine. Kamers met véél licht – of weinig (en ik wil liever niet flitsen). Er is donker behang op de muren, er hangen gordijnen in de weg, er is onverwacht babybezoek en er loopt een nieuwsgierige hond of onwillige kat rond. De kinderen zijn niet lekker, liggen net te slapen of zijn juist al iets te lang wakker. En die schatjes hebben sowieso maar beperkt aandacht en zin in het fotograferen; want het is namelijk helemaal niet leuk om te moeten stil zitten – lachen (of juist niet) – liggen – knuffelen met papa – knuffelen (maar niet te hard) met de baby, knuffelen met mama, hier te liggen, daar te staan en niet te wiebelen met je benen! Het levert vaak heel hilarische momenten op, is soms lichtelijk vermoeiend doordat ik in de meest vreemde posities foto’s maak, maar altijd is het even leuk. Gewoon snel werken, afleiding bieden en toch rustig blijven. Bij deze Fabulous Family had ik een souterrain tot mijn beschikking met een klein bovenlicht, een heerlijke spring-in-het-veld en een hongerige nummer twee. Uiteindelijk stond ik met flits en de TV achter me op Zapp te fotograferen. Het resultaat is er gelukkig niet minder om: foto’s die net zo spontaan zijn als zij!

Whoa! It’s been a terribly long time since I posted anything at all – in spite of all the things that happened since my last post. I have had quite a few commissions, been busy with my photography education, busier with my communications work and running through life with my dearest 4. Hectic (as we are all – no doubt). Picking up the thread where I left it gradually became more difficult; because, where to start? I now thought to just wander through my work in (somewhat) chronological order. Enjoy this time, and the next posts of the photo’s made in the past year. For me these family and children shoots continue to be little gifts that I am allowed to unwrap. Valuable, inspiring and treasured.

13 oktober, de uitgerekende dag, werd de vijfde zoon op rij geboren. En 14 oktober stond ik aan het bed van een zielsgelukkige papa&mama, opa&oma en een stel apetrotse grote broers te fotograferen. Het werd een muisjes overgoten, gezellige sessie die resulteerde in meer dan alleen DE foto voor het geboortekaartje. Dit familiegeluk kon ik natuurlijk niet zomaar aan mij voorbij laten gaan. Grote boers met kleine broer, kleine broer met zijn ouders, en klein kleinkind met zijn grootouders: ze staan er allemaal op. Kijk maar met me mee.Als je meer wilt zien van deze prachtige familie, kijk dan even hier op Flickr

Some time ago I got a call by a ‘mom to be’ who asked if I could make the portrait for the birth card of her expected fifth child. Obviously I wanted to do a shoot – and I am so happy that this wonderful family chose me, because I am a great experience richer.

October 13th, due date, son numer five was born. October 14th I stood beside the bed photgraphing an utterly happy mom&dad, granddad&grandmom and a bunch of ever-so-proud big brothers. It became an intimate, memorable session which resulted in both THE photo for the birth card as well as many more beautiful portraits. Big brothers and small one, small brother with his parents and small grandchild with his grandparents: all photographed. If you want to see more of this wonderful family, check out this selection of photos on Flickr.

Such a pity that those nice, summery (and occasionally rainy) vacation days are over. Here the collage of my days in France with the husband and the kids. Such a nice app I must say: Shape Collage will do the same trick for you on your smartphone or your computer!

New adventures are on their way, I am sure. You are welcome to come and join me in travelling them… here on my blog or in person. Looking forward to it!

Ikzelf had er deze keer iets minder moeite mee, dan bij mijn eerste. Echter, het blijft raar: je kinderen groter zien groeien. Gelukkig is er altijd dat moment ‘s avonds – voordat je zelf gaat slapen, en je nog eventjes bij je kind(eren) langs gaat. Ik vind dat altijd heerlijk, ze zo ontspannen slapend te zien. Te bedenken dat t eigenlijk nog maar kleintjes zijn – ook al is t kleintje inmiddels 7 jaar, 4 of 1.5! Maakt niet uit. Iedere dag even stil te staan bij dat grote geluk is een weergaloos, gratis cadeau dat je jezelf iedere dag kan geven. En waarop ik mezelf vaak trakteer. En daarna (na een hopelijk ongestoorde nacht) het moment dat ze nét wakker zijn. Nét zo verrukkelijk!

My daughter celebrated her fourth (FOURTH!) birthday last week. This asked for big celebrations as four is a special age. The age that she goes to school. It’s also a moment that you realize how fast they grow; your children. And that you should give yourself the present of seeing them each and every single day. Often I give myself this present when they sleep, and look so young once again. And of course, when they just woke up and have not just yet completely entered into the day. Give yourself this present as well, it’s for free and priceless!

]]> https://portret-en-zo.nl/er-was-er-een-jarig-hoera-hoera/feed 0 https://portret-en-zo.nl/niets-mooiers-dan-n-mama-met-haar-baby https://portret-en-zo.nl/niets-mooiers-dan-n-mama-met-haar-baby#respond Tue, 01 May 2012 14:43:28 +0000 https://portret-en-zo.nl/?p=294 Het blijft prachtig om te zien: nieuwbakken mama’s met hun kindjes. Nieuwbakken papa’s ook hoor – maar toch, er is iets speciaals met de dames. Is het hun blik, de automatische kus -waar dan ook, het onbewuste aaien over dat hoofdje. Het blijven kijken om niets te missen – alles te ontdekken, of is het de ietwat afwezige atmosfeer die hen omvat? Ik […]]]> Het blijft prachtig om te zien: nieuwbakken mama’s met hun kindjes. Nieuwbakken papa’s ook hoor – maar toch, er is iets speciaals met de dames. Is het hun blik, de automatische kus -waar dan ook, het onbewuste aaien over dat hoofdje. Het blijven kijken om niets te missen – alles te ontdekken, of is het de ietwat afwezige atmosfeer die hen omvat? Ik weet het niet, maar feit is wel dát het zo is.

Ik vind het prachtig om te aanschouwen door mijn lens, juist die kleine gebaren vast te leggen op de foto. Ik ben niet zo van de “ik-zit-klaar-en-ik-lach”-foto’s. Houd meer van het spontane beeld, of dat nu dromerig, breed lachend of zelfs tranen met tuiten huilend is. Geef mij de vergeten snottebel, de rode konen, de geschaafde knieën of een half uitgezakt staartje. Daar houd ik van. Dat de achtergrond niet helemaal strak wit of juist zwart is, dat maakt mij niet uit. Juist die kleine elementen in de achtergrond van de foto geven een persoonlijk karakter. Dat wil niet zeggen natuurlijk dat het niet af en toe handig en prettig is om echt alleen op het kindje (en mama) zelf te concentreren: een echt portret dus.

Ook deze keer heb ik dat weer gedaan. Toen ik door (ex-) collega Marloes werd gevraagd om haar en haar 6 weken oude dochtertje te fotograferen. Maar wat een prachtig cadeautje gaf dit kleine meisje mij! Ik werd overgoten met de ene brede lach na de andere. Zelden zoveel gegrijns gezien bij zo’n klein mensje. Een lach die ik dus veelvuldig heb vereeuwigd. Mama gelukkig, papa blij – en straks opa’s & oma’s verguld. Wat is het toch leuk fotograaf te zijn!

Klik hier als je meer wilt zien van deze serie babyportretten.