Een even ontluisterende conclusie is dat ik officieel de meest slechte “blogger” ben met wel één heel bericht in 365 dagen! Laat ik het dan maar vast tot mijn goede voornemen van 2017 bombarderen om daar verandering in te brengen…. Of niet natuurlijk, want dat schrijven blijft voor mij een leuke bijkomstigheid. Waar het voor mij vooral om draait is het fotograferen van al die heerlijke kinderen, baby’s en mensen. Het is een mooi gevuld jaar geweest, en daar wil ik jullie hierbij een kleine ‘peak’ van meegeven. Geniet van de zomer, de lange avonden, de warmte, de voeten in het zand, het niet op-en-neer rijden naar hockey-voetbal-ballet-vriendje-vriendinnetje, het laat wakker worden en alle mooie te ontdekken plekken. Maar geniet vooral van en met elkaar! Enne, oh ja; dit jaar gaan wij naar Californië. Iemand nog tips?

Want wat gaat er komen? Wij gaan naar Apulië, ook wel Puglia: de hiel van Italië tussen de Abruzzen en Calabrië. Ik heb het gevoel dat het daar nog erg Italiaans is met niet al te veel toerisme. Dor en ruig, maar met prachtige stranden, grotten en steden.

Naast zon, zee, zwembad en burrata vinden we daar ook onze drie verschillende huisjes en nog een hotelletje ‘in between’. We kunnen bijna niet wachten! Na twee onderwegovernachtingen (Villa Lago Lugano en Hotel Leone) en natuurlijk een heerlijk voorspoedige reis, gaan we allereerst naar Villa Carenza vlakbij Monopoli.

Ons eigen, ruime appartement belooft een “haven van ontspanning” te zijn op een ideaal, centraal gelegen plek in Puglia van waaruit we bijvoorbeeld de witte stad Ostuni kunnen bezoeken of de Trulli van Alberobello. Een Trullo (of mv. Trulli) is een typisch huis voor deze streek en ze bestaan sinds het einde van de middeleeuwen. Ook wij gaan slapen in deze Trulli, want ons volgende adres is gevonden bij Airbnb in Ceglie Messapica. Het is voor ons de eerst keer dat wij meedoen met de Airbnb hype en dusver bevalt het goed. Neemt niet weg dat we enorm nieuwsgierig zijn naar hoe zo’n Trullo ons nou bevalt. Het is niet enorm luxe, maar wel schattig. Denken we. Dat geldt ook voor Francesco, de ‘host’, trouwens die ons naar Google Translate stuurt om zijn mails te vertalen, want hij kan niet in Engels of Frans schrijven. No problemo natuurlijk.

Na een week vertrekken we naar ons volgende adres, met een éénnachtelijke tussenstop in Hotel Lama di Luna, en gaan we van Cisternino en diens omgeving en cultuur genieten. Claudia, de Airbnb host van deze Trullo, gaat ons verwelkomen in de Trullo van haar ouders. Er is net een zwembad bij gemaakt… dus ook hier kunnen wij en de kinderen veelvuldig afkoelen. Begrijpen jullie nu dat ik bijna niet kan wachten?

Some time ago the hospital LUMC in Leiden asked me whether I could photograph situations of their care for patients as well as the surgeons taking care of them. It wasn’t a difficult question: of course I could! Two days I spent in the LUMC hospital  during which the surgeons spared me their valuable time to pose for my lens. An interesting commission, even more so because I had to wear special garments to enter the operation room (is that the correct English term for it I wonder?). I will spare you the pictures taken of me in that suit, but will definitely share the results of course.

Want als je bij de mensen thuis komt, dan zijn er altijd situaties waarvoor je een creatieve of technische oplossing moet zien te vinden om toch een goede foto te kunnen maken. Zo zijn er grote kamers – of kleine. Kamers met véél licht – of weinig (en ik wil liever niet flitsen). Er is donker behang op de muren, er hangen gordijnen in de weg, er is onverwacht babybezoek en er loopt een nieuwsgierige hond of onwillige kat rond. De kinderen zijn niet lekker, liggen net te slapen of zijn juist al iets te lang wakker. En die schatjes hebben sowieso maar beperkt aandacht en zin in het fotograferen; want het is namelijk helemaal niet leuk om te moeten stil zitten – lachen (of juist niet) – liggen – knuffelen met papa – knuffelen (maar niet te hard) met de baby, knuffelen met mama, hier te liggen, daar te staan en niet te wiebelen met je benen! Het levert vaak heel hilarische momenten op, is soms lichtelijk vermoeiend doordat ik in de meest vreemde posities foto’s maak, maar altijd is het even leuk. Gewoon snel werken, afleiding bieden en toch rustig blijven. Bij deze Fabulous Family had ik een souterrain tot mijn beschikking met een klein bovenlicht, een heerlijke spring-in-het-veld en een hongerige nummer twee. Uiteindelijk stond ik met flits en de TV achter me op Zapp te fotograferen. Het resultaat is er gelukkig niet minder om: foto’s die net zo spontaan zijn als zij!

As a parent we all recognize the following: Favorite stuffed animal is missing – everyone stressed out – child-dear terribly sad because of the seeming loss – gigantic relief when stuffed animal reappears (in the bed where it was -and should have been- to begin with). First and foremost, children are intimately connected to their own next of kin. However, I feel that their first self-chosen connection is the one for their favorite stuffed animal (which can be, as you know, any and everything between a blanket and a huge elephant). One of my projects is based on that thought, of which you here see another example: a lovely trio that I was fortunate enough to meet with during a wonderful afternoon. Oh, and before I forget: in case you want your child to be photographed like this – just let me know!

Whoa! It’s been a terribly long time since I posted anything at all – in spite of all the things that happened since my last post. I have had quite a few commissions, been busy with my photography education, busier with my communications work and running through life with my dearest 4. Hectic (as we are all – no doubt). Picking up the thread where I left it gradually became more difficult; because, where to start? I now thought to just wander through my work in (somewhat) chronological order. Enjoy this time, and the next posts of the photo’s made in the past year. For me these family and children shoots continue to be little gifts that I am allowed to unwrap. Valuable, inspiring and treasured.

]]> https://portret-en-zo.nl/zomerse-winterdag/feed 0 https://portret-en-zo.nl/zakelijk-portret-happymanagement https://portret-en-zo.nl/zakelijk-portret-happymanagement#respond Tue, 08 Jan 2013 20:41:24 +0000 https://portret-en-zo.nl/?p=619 Het is alweer een half jaar geleden, maar met het grauwe weer van vandaag is het fijn om de zon te zien in het gezicht van Nicoline Langedijk. In juli maakte ik een aantal portretten die zij zou kunnen gebruiken voor haar nieuw opgezette bedrijf HappyManagement. Nicoline had ik al eerder gefotografeerd en dat was een ontzettend leuke sessie geweest. Zie…Ik had […]]]> Het is alweer een half jaar geleden, maar met het grauwe weer van vandaag is het fijn om de zon te zien in het gezicht van Nicoline Langedijk. In juli maakte ik een aantal portretten die zij zou kunnen gebruiken voor haar nieuw opgezette bedrijf HappyManagement. Nicoline had ik al eerder gefotografeerd en dat was een ontzettend leuke sessie geweest. Zie…Ik had dus veel zin om met haar naar buiten te gaan voor de foto’s die zij nu in gedachten had. Heerlijk weer, het groen van het (jawel) GROENendaalse bos, de aanspraak van nieuwsgierige wandelaars, het gesnuffel van honden en de goedlachse Nicoline: het was weer een mooie ervaring! Onder het mom van “beter laat dan nooit”, hierbij wat foto’s. En mocht je behoefte hebben aan adviezen op het gebied van twitter en social media, dan moet je even Nicoline bellen! En mocht je zelf een commercieel portret willen van jou voor je bedrijf, of juist een serie om je bedrijf in beeld te brengen: even mij bellen!

Terug dus naar het onderwerp… de les ging over ‘morphology’ ofwel de leer van structuur en vorm en hoe die toe te passen in je foto’s. Denk hierbij aan bijvoorbeeld organische vormen en structuren, zoals dieren, planten of gebergte en zand, gras en ijs. En we hoorden dat je door herhaling, door afstand te nemen of juist er bovenop te zitten structuur kan maken of suggereren.

Henri Cartier-Bresson

Maar denk ook aan het feit dat wij als mensen onbewust gestuurd worden (en je daar als fotograaf gebruik van kan maken) door de zogenaamde ‘pictorial climax’: het punt waar je bij een beeld begint te kijken en steeds weer terug keert – of juist eruit getrokken wordt.

Henri Cartier-Bresson

En dat daar een hiërarchie in bestaat van tekst, ogen, mens, dier, plant, kleur, scherpte enzovoorts. Dat je door plaatsing van objecten (of personen) in een cirkelvorm sowieso steeds rond gaat in een foto. Dat je met transparantie of juist reflectie een andere atmosfeer en geheel ander beeld kan creëren, dat je tegenlicht kan gebruiken waardoor het onderwerp er weer heel anders uit ziet. Dat er in foto’s vaak lijnen te zien zijn en je deze kan gebruiken om de aandacht op iets te vestigen of een atmosfeer te versterken.

Henri Cartier-Bresson

En dat de meest voor de hand liggende lijn de horizon is, en dat je met (onzichtbare) lijnen perspectief (verdwijnpunt) binnen of buiten je foto kan plaatsen (of meerdere in één foto).

Henri Cartier-Bresson

Dat rechthoekig niet hetzelfde effect heeft als vierkant, hoewel de laatste een vroeger veel gebruikte vorm van een foto was, maar we het nu ontwent zijn door de toepassing van 24x36mm film.

Dat je je van je ‘crop’ mogelijkheden vooraf bewust moet zijn bij het nemen van je foto omdat je anders informatie zal missen. Hierboven zie je bijvoorbeeld het verschil tussen mijn originele foto en de bewuste crop nadien (rechts). Dat je schaduwen kan toepassen en licht gebruiken om spanning op te bouwen in je beeld. Dat… en zo veel meer.

Met het laatste, licht en schaduw, zijn we aan de slag gegaan door foto’s te maken die in de categorie ‘clair-obscur’ vallen. Clair-obscur is het toepassen van (volgens Wikipedia) licht-donkercontrasten in sterkere mate dan de realiteit. De techniek bestaat al lange tijd in de schilderkunst en is bijvoorbeeld door Rembrandt veel toegepast: hij gaf zijn onderwerp op de voorgrond veel licht en hield de achtergrond juist donker om zo alle aandacht van de kijker vast te houden op het voor hem meest belangrijke punt. Ik vond het verhelderend om na veel met wit- en zwartpunten in je histogram bezig te zijn geweest, te beseffen dat je bewust dingen donker kan (en mag) houden en je zelfs onderdelen visueel weglaat. Hier zijn vier beelden die ik heb gemaakt – met dank aan Petru en zijn geduld. Laat me vooral weten wat je ervan vindt, ik ben benieuwd!

The last class of 2012 was about morphology, Elza Jo van Reenen (a wonderful photographer)  taught us about morphology, the study of shape and structure and how to use it in our photo’s, but also to be aware of how it influences the final image and the spectator of the image. She spoke of organic and geometrical shapes, structures because of repetition, distance or close-up. She explained about lines, and the most commonly used one: the horizon. How lines influence perspective and create a vanishing point within, or outside of the picture – or that you can even have multiple vanishing point in one image. She showed how reflection and transparency influence an image and its atmosphere and that you can tell a different story by applying one, or all of those items. She explained that by staging objects in a circular form within one and the same image, you can keep the ‘beholder’s eye’ concentrated, or that you can make the spectator reach outside the picture… We heard about how we are now used to rectangular shapes, and that a square crop influences the picture tremendously. And if you want to make such a square picture, that you need to ensure you think about it when making the photo which is in a rectangle 24x36mm shape (see the example above). She told us about the hierarchy in what the spectator looks at first, differently put: the pictorial climax, and that it’s text first, then human shape, then animal (and don’t forget about the eyes), plants, colour, but also size, light and dark, etc.

Speaking of light and dark, she explained about shadows and the technique of clair-obscur and asked us to make pictures using this technique. Clair-obscur is a technique using strong light and dark contrasts which is commonly used in painting, Rembrandt for example used it often in his paintings: making his subject lighter in the forefront, and making the background very dark… darker than it would realistically be. I found it liberating to be photographing again without the black and white points in your histogram, realizing that you can consciously choose to make an ‘underexposed’ picture with lots of blacks and almost no midtones. I hope you like the results shown – let me know what you think of it! I will definitely explore more of this technique, as I like it so much… Soon, there’ll be more to come!

The photo’s pictured above, other then those by myself, are made by Henri Cartier-Bresson a famous photographer and co-creator of Magnum Photos, a highly influential photographer’s collective. He has inspired me for years and keeps doing so today. I used his photos to illustrate some of the techniques and thoughts (albeit briefly) described above. You can learn best from the best, right? Perhaps I didn’t use the best or right ones, but still I hope that his photos will make you wonder as well: how did he catch that precise moment? And so wonderfully? AND: should you have examples of your own, illustrating the things I described – do share them with me!