As a parent we all recognize the following: Favorite stuffed animal is missing – everyone stressed out – child-dear terribly sad because of the seeming loss – gigantic relief when stuffed animal reappears (in the bed where it was -and should have been- to begin with). First and foremost, children are intimately connected to their own next of kin. However, I feel that their first self-chosen connection is the one for their favorite stuffed animal (which can be, as you know, any and everything between a blanket and a huge elephant). One of my projects is based on that thought, of which you here see another example: a lovely trio that I was fortunate enough to meet with during a wonderful afternoon. Oh, and before I forget: in case you want your child to be photographed like this – just let me know!

]]> https://portret-en-zo.nl/zomerse-winterdag/feed 0 https://portret-en-zo.nl/zakelijk-portret-happymanagement https://portret-en-zo.nl/zakelijk-portret-happymanagement#respond Tue, 08 Jan 2013 20:41:24 +0000 https://portret-en-zo.nl/?p=619 Het is alweer een half jaar geleden, maar met het grauwe weer van vandaag is het fijn om de zon te zien in het gezicht van Nicoline Langedijk. In juli maakte ik een aantal portretten die zij zou kunnen gebruiken voor haar nieuw opgezette bedrijf HappyManagement. Nicoline had ik al eerder gefotografeerd en dat was een ontzettend leuke sessie geweest. Zie…Ik had […]]]> Het is alweer een half jaar geleden, maar met het grauwe weer van vandaag is het fijn om de zon te zien in het gezicht van Nicoline Langedijk. In juli maakte ik een aantal portretten die zij zou kunnen gebruiken voor haar nieuw opgezette bedrijf HappyManagement. Nicoline had ik al eerder gefotografeerd en dat was een ontzettend leuke sessie geweest. Zie…Ik had dus veel zin om met haar naar buiten te gaan voor de foto’s die zij nu in gedachten had. Heerlijk weer, het groen van het (jawel) GROENendaalse bos, de aanspraak van nieuwsgierige wandelaars, het gesnuffel van honden en de goedlachse Nicoline: het was weer een mooie ervaring! Onder het mom van “beter laat dan nooit”, hierbij wat foto’s. En mocht je behoefte hebben aan adviezen op het gebied van twitter en social media, dan moet je even Nicoline bellen! En mocht je zelf een commercieel portret willen van jou voor je bedrijf, of juist een serie om je bedrijf in beeld te brengen: even mij bellen!

Terug dus naar het onderwerp… de les ging over ‘morphology’ ofwel de leer van structuur en vorm en hoe die toe te passen in je foto’s. Denk hierbij aan bijvoorbeeld organische vormen en structuren, zoals dieren, planten of gebergte en zand, gras en ijs. En we hoorden dat je door herhaling, door afstand te nemen of juist er bovenop te zitten structuur kan maken of suggereren.

Henri Cartier-Bresson

Maar denk ook aan het feit dat wij als mensen onbewust gestuurd worden (en je daar als fotograaf gebruik van kan maken) door de zogenaamde ‘pictorial climax’: het punt waar je bij een beeld begint te kijken en steeds weer terug keert – of juist eruit getrokken wordt.

Henri Cartier-Bresson

En dat daar een hiërarchie in bestaat van tekst, ogen, mens, dier, plant, kleur, scherpte enzovoorts. Dat je door plaatsing van objecten (of personen) in een cirkelvorm sowieso steeds rond gaat in een foto. Dat je met transparantie of juist reflectie een andere atmosfeer en geheel ander beeld kan creëren, dat je tegenlicht kan gebruiken waardoor het onderwerp er weer heel anders uit ziet. Dat er in foto’s vaak lijnen te zien zijn en je deze kan gebruiken om de aandacht op iets te vestigen of een atmosfeer te versterken.

Henri Cartier-Bresson

En dat de meest voor de hand liggende lijn de horizon is, en dat je met (onzichtbare) lijnen perspectief (verdwijnpunt) binnen of buiten je foto kan plaatsen (of meerdere in één foto).

Henri Cartier-Bresson

Dat rechthoekig niet hetzelfde effect heeft als vierkant, hoewel de laatste een vroeger veel gebruikte vorm van een foto was, maar we het nu ontwent zijn door de toepassing van 24x36mm film.

Dat je je van je ‘crop’ mogelijkheden vooraf bewust moet zijn bij het nemen van je foto omdat je anders informatie zal missen. Hierboven zie je bijvoorbeeld het verschil tussen mijn originele foto en de bewuste crop nadien (rechts). Dat je schaduwen kan toepassen en licht gebruiken om spanning op te bouwen in je beeld. Dat… en zo veel meer.

Met het laatste, licht en schaduw, zijn we aan de slag gegaan door foto’s te maken die in de categorie ‘clair-obscur’ vallen. Clair-obscur is het toepassen van (volgens Wikipedia) licht-donkercontrasten in sterkere mate dan de realiteit. De techniek bestaat al lange tijd in de schilderkunst en is bijvoorbeeld door Rembrandt veel toegepast: hij gaf zijn onderwerp op de voorgrond veel licht en hield de achtergrond juist donker om zo alle aandacht van de kijker vast te houden op het voor hem meest belangrijke punt. Ik vond het verhelderend om na veel met wit- en zwartpunten in je histogram bezig te zijn geweest, te beseffen dat je bewust dingen donker kan (en mag) houden en je zelfs onderdelen visueel weglaat. Hier zijn vier beelden die ik heb gemaakt – met dank aan Petru en zijn geduld. Laat me vooral weten wat je ervan vindt, ik ben benieuwd!

The last class of 2012 was about morphology, Elza Jo van Reenen (a wonderful photographer)  taught us about morphology, the study of shape and structure and how to use it in our photo’s, but also to be aware of how it influences the final image and the spectator of the image. She spoke of organic and geometrical shapes, structures because of repetition, distance or close-up. She explained about lines, and the most commonly used one: the horizon. How lines influence perspective and create a vanishing point within, or outside of the picture – or that you can even have multiple vanishing point in one image. She showed how reflection and transparency influence an image and its atmosphere and that you can tell a different story by applying one, or all of those items. She explained that by staging objects in a circular form within one and the same image, you can keep the ‘beholder’s eye’ concentrated, or that you can make the spectator reach outside the picture… We heard about how we are now used to rectangular shapes, and that a square crop influences the picture tremendously. And if you want to make such a square picture, that you need to ensure you think about it when making the photo which is in a rectangle 24x36mm shape (see the example above). She told us about the hierarchy in what the spectator looks at first, differently put: the pictorial climax, and that it’s text first, then human shape, then animal (and don’t forget about the eyes), plants, colour, but also size, light and dark, etc.

Speaking of light and dark, she explained about shadows and the technique of clair-obscur and asked us to make pictures using this technique. Clair-obscur is a technique using strong light and dark contrasts which is commonly used in painting, Rembrandt for example used it often in his paintings: making his subject lighter in the forefront, and making the background very dark… darker than it would realistically be. I found it liberating to be photographing again without the black and white points in your histogram, realizing that you can consciously choose to make an ‘underexposed’ picture with lots of blacks and almost no midtones. I hope you like the results shown – let me know what you think of it! I will definitely explore more of this technique, as I like it so much… Soon, there’ll be more to come!

The photo’s pictured above, other then those by myself, are made by Henri Cartier-Bresson a famous photographer and co-creator of Magnum Photos, a highly influential photographer’s collective. He has inspired me for years and keeps doing so today. I used his photos to illustrate some of the techniques and thoughts (albeit briefly) described above. You can learn best from the best, right? Perhaps I didn’t use the best or right ones, but still I hope that his photos will make you wonder as well: how did he catch that precise moment? And so wonderfully? AND: should you have examples of your own, illustrating the things I described – do share them with me!

Pinhole fotografie is eigenlijk de klassieke Camera Obscura in combinatie met lichtgevoelig materiaal dat het beeld opvangt, zoals film of fotografisch papier. Het onderzoeken van de techniek van pinhole fotografie geeft (of heeft het mij in ieder geval gegeven) een mooi inzicht in licht en de theorie van projectie van licht. In dit geval de projectie van licht door een klein gaatje – zo groot als een naald (ja, vandaar het logische pin-hole) en daarmee verkreeg ik weer meer inzicht in fotografie zelf, want dat is in essentie hetzelfde proces.Hieronder zie je een foto van Abelardo Morell, waarbij je ziet hoe het lampje wordt geprojecteerd op de achterkant van de doos en daarmee een goed voorbeeld geeft van wat die projectie is en doet.Interessant om uit te vinden hoe het werkt, waar het vandaan komt, dat men in de 6e eeuw voor Christus al wist van projectie van licht, en hoe het zich sindsdien heeft ontwikkeld tot het digitaal fotograferen dat we nu doen. Er zijn trouwens nog veel (begenadigd) fotografen die zich enkel en (vrijwel) alleen toeleggen op pinhole fotografie. Zoals Ilan Wolff, of bovengenoemde Abelardo Morell die de binnenkant van een kamer (acterend als camera obscura) combineert met de projectie van buiten, wat prachtige prachtige beelden oplevert.

Manhattan View Looking South in Large Room, 1996

Ilan Wolff pinhole photograph of Amsterdam

Het leuke ervan is, is dat je in feite van niets (of alles, het is maar hoe je het bekijkt) een camera kan maken. Van een blikje tot prachtige houten of kartonnen modellen: als de doos maar lichtdicht is, volledig zwart aan de binnenkant, een gaatje heeft en een ‘sluiter’… is het ‘voldoende’.

Pinhole camera by Peter Olpe

Wij moesten, zoals gezegd, ook een camera bouwen. Ik vond het zo leuk dat ik er maar liefst twee heb gemaakt.

De kleine, ondiepe camera had een korte sluitertijd van ca 10 minuten bij een nogal druilerige, grijze dag. De langere doos had een sluitertijd (onder dezelfde omstandigheden) van ca. 25 minuten… En medestudenten liepen soms zelfs aan tegen een sluitertijd van wel 35 minuten! Die tijd wordt korter naarmate het weer mooier wordt – of het pinholegaatje groter natuurlijk, maar wil je goede beelden krijgen dan moet die ook weer niet te groot worden…. Dat is dus wel ‘een dingetje’, die pinhole maken. In aluminium werkt het het best, glad geschuurd, en vooral qua doorsnee corresponderend met de grootte en diepte van je camera. Hiervoor bestaan vele rekentabels en softwareprogrammaatjes – en een heleboel serieuze verhalen. Voor mij bleef het vooral een kwestie van geluk eigenlijk.

En natuurlijk moesten we daarmee op pad in Amsterdam… wat betekende dat ik heel wat tijd doorbracht in de kou, maar ook door mensen werd aangesproken over wat ik nou aan het doen was. Een enkeling benoemde het fenomeen al bij het zien van de doos bovenop mijn statief.

Of ik kreeg vragende blikken toen ik een half uur op de grond zat om een zelfportret te maken… en mijn camera 3 keer omviel. Die foto is dus niet gelukt. Welke wel zijn gelukt (tenminste), zijn de volgende:

Je ziet links de foto en rechts het negatief. Een prima resultaat na al dat harde werken. Mocht je zelf in dit avontuur willen stappen: maak je eigen pinhole en geniet van het resultaat. Zoals je zal zien zijn er genoeg opties met gewoon film en die kan je laten ontwikkelen zoals in ‘the good old days’.

For my studies at the TheFotoFactory in Amsterdam I had to research the phenomenon: pinhole photography and then make a camera myself. The process was much fun, educational and adventurous. I enjoyed it tremendously: making my own (two!) camera’s and then seeing the result after a hard day’s work. To give you a short explanation: essentially pinhole photography is like the Camera Obscura in combination with photographic paper or film which catches the reflection of the projection through a tiny hole – the pinhole. What’s more, you can make a pinhole camera out of virtually everything, as long as it’s sealed off from light, completely dark on the inside, has a pinhole and a shutter, as well as photographic paper or film on the inside. It’s a wonderfully surprising process – and a test on your patience I have to admit. My two cameras had a shutter speed of 10 minutes and 25 minutes on the gray, drizzly day. Obviously the shutter speed speeds up when it gets sunnier, but still. It is quite frustrating to see your camera fall 3 times when you are in the process of a 25-minute photo session. That photo, I am sure you can guess, didn’t succeed (it did get nice ghostly features though). The two best results you see above. On the left you see the photo and on the right the negative. In case you want to make your own pinhole camera: click here and enjoy the process and the end result!

Some time ago I asked people to come join my project ‘Connection’ (click here for more) so I could photograph more children with their first love: his or her stuffed animal.  This resulted in a number of reactions, amongst which Sigrid who wanted to have her daughter Lizet portrayed. I already knew Lizet from our vacaction at Domaine Saint Pierre in France; a lovely little lady whom I would most definitely want to photograph with her adored favorite. So early October she came by, and besides the nice chat with Sigrid (and Lizet’s noisy play with my children) I had a lot of fun with Lizet. Enjoyed the time we spent together. I feel lucky to be able to meet so many nice people because of my camera. The result, I think, is very nice. Do have a look – above or for more on Flickr. And click here if you want to see the total series including Lizet. Hope you like them too!

Sometimes you are lucky and you see a spontaneous still live!

Following the inspiration instruction from The fotofactory I got a while back, I started a project. They gave us the words connection, growth and contrast. In all three of them I found inspriation and I got to work with them, but I ended presenting only one of them: ‘growth’ (which I will show in a later post). For my own pleasure I continued with the theme ‘connection’, which I translated into the everlasting, tender and oh so important first love of a child…. for its stuffed animal. And a huge variety it can be in those – from sheep, to hydrophilic diaper to a piece of fabric. And they are equally important to them. Hence the stress of parents  when such cuddly animal gets lost. I didn’t think it would happen to me, but I also bought ourselves 3 versions of the same ‘lap’ for my son Pierrick. Not just so I could pleasantly wash the dirty, wet item, but also because I worried about a possible loss in combination with our undisturbed  nights. Luckily, thus far, we didn’t any problems on the loss-front yet… which can’t be said for those undisturbed nights however. But, my main point is: so many forms, so many loves. The list is endless of those strong relationships children have with their cuddly ones. I would like to add more to the series of portaits I have made, so: does your child have such a tender, loving affair? Let me know! Give me a call at 06295117502 or send me an email. I appreciate it!

Echt genoten heb ik! En extra leuk omdat ik in september in principe ga beginnen aan hun driejarige opleiding. Spannend ook trouwens. Maar goed. Wat was het fantastische fotograferen dan? Te veel om op te noemen, maar voor mij was het naast de inspiratie van Cas, Janneke, Caroline, Tanja én Désirée vooral het analoog bezig zijn: de foto maken zonder dat je in het schermpje kan zien of het is gelukt (op de goede gok dus eigenlijk) en dan in de doka de afwachting of het rolletje er wel mét beeld uitkomt. De verrassing als je op je zelf ontwikkelde rolletje iets kan ontwaren, en dan een foto in het groot op papier zien verschijnen. Echt een fantastisch proces – een proces dat iedereen (weer) eens zou moeten meemaken. En –  met heel spannend resultaat. Al vind ik het zelf

En vervolgens de tijd die we in de studio hebben doorgebracht: Low key en High key foto’s maken. Een low key foto is een heel donkere foto – maar wel goed uitgelicht. Dit houdt zoveel in als dat de foto bestaat uit veel echt zwart (niet dichtgelopen – jawel), en ook echt wit (niet uitgebeten) in zich heeft. Bij high key foto’s is het eigenlijk andersom: veel echt wit en goed echt zwart. Wil je er meer van weten? Lees er dan hier en hier meer over. Mijn Low Key resultaat is een zielig hertje… althans de overblijfselen van dat zielige hertje.

Vooral het feit dát ik dit zelf heb gemaakt is wat het voor mij zo bijzonder maakt. Dus: was dat Fantastisch Fotograferen, of niet?

Last rainy, dark, cold, not-at-all-summer week was spent learning. Learning about fantastic photography at The Fotofactory in Amsterdam. Together with Cas, Janneke, Tanja and Caroline I was taught the great ‘secrets’ of analogue and digital photography by the inspiring Désirée Vroemen. How wonderful and energetic this week was. Especially the analogue part of it: the anticipation of making an analogue photo and having to wait to see if there is any result – at all, the wonder of seeing an actual picture on the negative and the WOW-effect of developing the picture for real. It’s a thrilling process! One, anyone should go through in these digital days… Another great part of the week was going into the studio to create high key and low key pictures. My result you see here – a not so lucky deer I am afraid, but how wonderful it looks in my photo. As does Janneke in hers by the way. The fact that I made this myself, makes it Fantastic Photography to me – don’t you agree?